Pierwsze kryzysy nadprodukcji wystąpiły w Anglii, ojczyźnie rewolucji przemysłowej, pod koniec XVIII w. Początkowo miały one charakter lokalny i ograniczały się do ośrodków przemysłu bawełnianego, który jako pierwszy został objęty procesami mechanizacji i przez kilkadziesiąt lat był główną gałęzią produkcji przemysłowej. W miarę rozpowszechniania się produkcji .fabrycznej i wzrostu jej znaczenia w całej gospodarce kryzysy nadprodukcji przybierały stopniowo na sile i wzrastał ich zasięg: wciągały w swój rytm inne gałęzie wytwórczości ogarnięte przez procesy mechanizacji, tak że z czasem przekształciły się w kryzysy ogólnej nadprodukcji. Jednocześnie kryzysy te nabierały coraz bardziej międzynarodowego charakteru głównie dzięki temu, że angielski przemysł bawełniany, wobec szczupłości rynku wewnętrznego, rozwój swój zawdzięczał w dużym stopniu zbytowi swoich produktów na rynkach zagranicznych. Za pierwszy cykliczny kryzys ogólnej nadprodukcji o zasięgu międzynarodowym historycy gospodarki zwykli uważać kryzys z 1825 r., który wybuchł w Anglii i bardzo szybko rozprzestrzenił się na kraje związane z nią wymianą handlową, wywołując tam podobne zjawiska nadprodukcji. Następny z kolei kryzys, w 1837 r., odznaczał się tym, że wystąpił niemal równocześnie w Anglii oraz w Stanach Zjednoczonych i we Francji, które osiągnęły w tym czasie również znaczne postępy w uprzemysłowieniu.