Zapotrzebowanie średniowiecznej produkcji rzemieślniczej na surowce było stosunkowo niewielkie. Mogły je zaspokoić okoliczne wsie, małą tylko część potrzebnych surowców sprowadzano z odległych stron. Pojawienie się manufaktur nie zmieniło sytuacji w sposób zasadniczy, chociaż oczywiście zapotrzebowanie wzrosło. Dopiero przewrót przemysłowy, powstanie przemysłu fabrycznego spowodowało, że zagadnienie surowców stało się pierwszoplanowym w gospodarce i polityce świata. Wzrost produkcji przemysłowej w świecie w XIX w. spowodował olbrzymie zwiększenie potrzeb w dziedzinie surowcowej. Przede wszystkim dotyczyło to surowców włókienniczych, bowiem ta gałąź przemysłu rozwinęła się najwcześniej. Przemysł potrzebował zwłaszcza bawełny i wełny, gdyż znaczenie innych surowców włókienniczych było niewielkie, nieraz tylko lokalne. Rozwój produkcji maszyn i przemiany w komunikacji spowodowały wzrost zapotrzebowania na węgiel i rudę żelaza. Pod koniec XIX w. na liście podstawowych surowców przemysłowych znalazła się jeszcze ropa naftowa, kauczuk i metale kolorowe. Produkty te nie we wszystkich krajach znajdowały się w niezbędnych ilościach. Surowce mineralne (węgiel, rudy metali, ropa naftowa) były rozmieszczone nierównomiernie: jedne kraje były bogato wyposażone, inne rozporządzały jedynie nieznacznymi zasobami. Podstawowe surowce roślinne udawało się wytwarzać w określonych warunkach klimatycznych, a więc tylko w niektórych krajach.