W XIX w. przedsiębiorcy dokonywali wypłaty z reguły poprzez banki. Ponieważ koncentrowały się w nich wielokierunkowe rozliczenia, bank mógł dokonać likwidacji większości zobowiązań poprzez proste operacje księgowe, a jedynie ewentualne nadwyżki wymagały pokrycia w postaci przesyłek złota. Największe możliwości dokonywania rozliczeń międzynarodowych miały banki znajdujące się w ośrodkach światowego handlu, gdzie krzyżowały się najrozmaitsze transakcje. W pierwszej połowie XIX w. szczególną rolę pod tym względem odgrywał Londyn. Wobec wielkiego rozwoju przemysłu i handlu angielskiego, wielkie banki londyńskie utrzymywały kontakty z całym światem, a więc zapłata za ich pośrednictwem była najdogodniejsza formą rozliczeń. Podobną rolę, chociaż w mniejszej skali, odgrywały niektóre francuskie i holenderskie instytucje kredytowe, a pod koniec stulecia także i niemieckie. Międzynarodowe znaczenie niektórych banków powodowało, że z ich pośrednictwa korzystały banki mniejsze, których klienci- mieli zobowiązania lub należności zagraniczne. Ugruntowało to wpływy i znaczenie londyńskiego rynku pieniężnego. Rozbudowa międzynarodowego systemu rozliczeń stała się jeszcze jednym elementem, wiążącym gospodarkę państw kapitalistycznych całego świata.