W polityce gospodarczej Stanów Zjednoczonych po wojnie domowej nastąpiło wzmożenie oddziaływania państwa na wewnętrzne i zewnętrzne stosunki ekonomiczne. Zaczęto zwracać uwagę na rolnictwo. Już w 1862 r. Kongres powołał departament do spraw rolnictwa (Department of Agriculture), który w 1889 r. otrzymał status ministerstwa. Celem jego działalności była propaganda nowoczesnych metod uprawy i hodowli, prowadzenie rolniczych stacji doświadczalnych oraz nadzór nad jakością towarów z punktu widzenia zdrowia ludności. Państwo starało się też oddziaływać na przemysł, a zwłaszcza na postępującą szybko w Stanach Zjednoczonych koncentrację produkcji. Próbowano hamować degradację drobnych kapitalistów, niszczonych przez konkurencję wielkich monopolistycznych przedsiębiorstw. Zmiany systemu bankowo-kredytowego zmierzały również do wzmożenia kontroli aparatu państwowego. W stosunku do handlu zagranicznego rozwijał się protekcjonizm celny, zapoczątkowany podwyżką ceł w 1864 r. Cła podwyższano parokrotnie. W taryfach celnych z 1888 r. i 1897 r. przewidywano stawki w wysokości od 50—60% wartości towarów importowanych. Towary, których wytwórczość w Stanach Zjednoczonych rozwinęła się, były często całkiem zwolnione z cła, jednak import ich po prostu nie opłacał się.