Faktem jest, że we współczesnym kapitalizmie występuje szereg czynników, które stwarzają z punktu widzenia interesów monopoli „społeczne” zapotrzebowanie na politykę militaryzacji gospodarki. Z ekonomicznego punktu widzenia uzyskanie koniunkturalnych efektów, które przynosi militaryzacja gospodarki, jest jednak możliwe za pośrednictwem innych narzędzi ekonomicznych. Te same efekty można osiągnąć rozwijając społecznie użyteczne przedsięwzięcia ekonomiczne o charakterze nieprodukcyjnym. Należy do nich rozbudowa systemów infrastruktury, budownictwo mieszkaniowe, komunalne itp. Rozmiary potrzeb w tej dziedzinie – – nawet w najbardziej uprzemysłowionych krajach kapitalistycznych — są ogromne. Problem urasta do nowych rozmiarów, jeśli weźmiemy pod uwagę także potrzeby rozwojowe krajów Trzeciego Świata. Z tych właśnie przesłanek wychodzi program rozbrojenia krajów socjalistycznych, który jest alternatywą polityki militaryzacji gospodarki. Jego realizacja nie jest jednak możliwa bez praktycznego wcielania w życie leninowskiej idei pokojowego współistnienia — programowego postulatu polityki zagranicznej państw socjalistycznych.