Celem, do którego dążyły firmy eksportujące kapitał, było osiągnięcie zysku. Konsekwencją eksportu kapitału stawał się więc odwrotny przepływ pieniędzy, z kraju korzystającego z zagranicznych środków do kraju wierzyciela, w formie dywidend i procentów. Nie zawsze jednak osiągnięte zyski powracały do kraju macierzystego, nieraz bywały przeznaczane na dalsze inwestycje zagraniczne. Eksport kapitału prowadził do powstania stosunków zależności między wierzycielem a dłużnikiem. Gdy dotyczyło to stosunków między prywatnymi przedsiębiorstwami, firma wierzycielska zwiększała znacznie zakres swych wpływów. Zwłaszcza wielkie organizacje monopolistyczne, koncerny i trusty, za pomocą wywozu kapitałów zdobywały nowe tereny ekspansji gospodarczej. W stosunkach między państwami operacje pożyczkowe wiązały się z wpływami politycznymi. Tak np. Francja udzielała poważnych pożyczek państwu rosyjskiemu, przedsiębiorstwa francuskie dawały kredyty firmom rosyjskim, a zarazem obydwa państwa związały się sojuszem wojskowym i politycznym. Szczególnie niewielkie kraje, słabe gospodarczo i politycznie, w wyniku wywozu do nich kapitału trafiały w sferę wpływów potężnych kontrahentów.